Om je echt verbonden te voelen, zul je je hart moeten openen. Het betekent echt zijn, kwetsbaar zijn, je uitspreken, het risico lopen dat je gekwetst wordt, maar meer dan al het andere betekent het VAN JEZELF HOUDEN. Want steeds meer kom ik tot de conclusie: “Als je geen verbinding met jezelf hebt, kun je ook geen werkelijke verbinding met anderen aan gaan.”
We gaan relaties aan om een gat te vullen. We hopen dat de ander ons kan geven, waar we zo naar verlangen. And guess what?!? It’s not gonna happen!!! Niemand kan dat gat vullen. Dat kunnen we alleen maar zelf.
In november 2017 luisterde ik naar een lezing van een dame die sprak over de worstelingen die zij heeft gehad om van zichzelf te houden. Pas na haar 50ste kwam ze op het punt dat ze zichzelf accepteerde, met alles wat daarbij hoort. Wow dacht ik. Dat is ook wat. Waarom hebben we meer dan de helft van ons leven nodig om van onszelf te houden? Waarom zijn er mensen die nooit echt van zichzelf zullen houden? Super heftig vond ik dat. Het zette me ook aan het denken.
De laatste tijd merk ik steeds meer dat dit echt een thema is voor veel mensen, met name vrouwen. Ik begeleid vrouwen die vaak heel hard zijn voor zichzelf, die op zoek zijn naar externe waardering, naar een partner die ze die bevestiging geeft. En eerlijk is eerlijk, mijn eigenwaarde heb ik jarenlang uit externe factoren moeten halen. Het was ‘hard’ werken om wat milder voor mezelf te zijn, om minder over mezelf te oordelen en om een positieve interne dialoog te voeren.
Kwetsbaarheid is in mijn ogen een kracht, een kracht vanuit zachtheid, openheid en verbondenheid. Juist doordat je je zo kwetsbaar opstelt, kun je je verbinden met anderen. Omdat we diep in ons hart allemaal met dezelfde dingen worstelen en die herkenning zorgt voor verbinding.