Dit is de eerste blog van een serie blogs waarin ik schrijf over hoe je ondraaglijk verlies kunt transformeren naar groei en het leven van je dromen. Ik deel mijn inzichten en ervaringen.
Dit is misschien wel mijn meest kwetsbare blog ooit, maar ik schrijf hem recht vanuit mijn hart. Een van mijn grootste inzichten van de afgelopen jaren is geweest dat me kwetsbaar op durven stellen een kracht is. Het is misschien wel het ultieme bewijs van zelfvertrouwen. Ik weet hoe fijn het is om alle maskers af te zetten en helemaal jezelf te zijn. En hoewel deze blog schrijven best spannend voelt, doe ik het gewoon. Vooral omdat ik zie hoeveel vrouwen om me heen gebukt gaan onder de maskers, jezelf sterk houden, voldoen aan alle verwachtingen en vooral niet om hulp vragen. De vraag is: “Is dat echt sterk?” En nog belangrijker: “Geeft het masker je de veiligheid waar je naar op zoek bent?”
Een goede vriend zei ooit tegen me “Stel je nou eens kwetsbaar op, laat zien wat er bij je speelt.” Dit is inmiddels een paar jaar geleden en dat was best een moeilijke periode in mijn leven. Alles stond op losse schroeven. Me kwetsbaar opstellen kon ik toen niet. Om mezelf te beschermen had ik een masker op en deed ik me sterk en onafhankelijk voor. Het voelde veel te onveilig om mijn echte gevoelens te laten zien. Zeker op dat moment. Ik had een reorganisatie op mijn werk, zat middenin mijn scheiding en sleepte de emotionele trauma’s van het verlies van ons eerste kindje met me mee. Ik moest wel sterk zijn. Ik moest voor mezelf zorgen, voor mijn zoontje (ons tweede kindje) en voelde me heel verantwoordelijk op mijn werk. Als ik niet sterk was, wie was het dan?
Maskers werken zelfdestructief
Mijn masker, me sterk voordoen, was mijn overlevingsmechanisme. Ik kon niet laten zien aan de wereld dat ik intens verdrietig was, last had van stress en me ook onzeker voelde. En om hulp vragen was ook een dingetje. Mijn overlevingsmechanisme hielp me door de zwaarste periode heen, maar in feite was het zelfdestructief gedrag. Het helpt je niet.
Een tijdje terug ontving ik een bericht van een hele lieve collega ondernemer. Ik noem haar nu even zo, omdat ik haar privacy wil respecteren. Ze vertelde me dat ze haar kindje had verloren ver in haar zwangerschap. Plotseling, out of the blue. Alles ging goed en opeens was het mis. Toen ik haar bericht las, werd ik 6 jaar in de tijd terug geslingerd. Het verdriet werd even aangeraakt. Ik werd erdoor verrast, vooral door de heftigheid. Ik heb de afgelopen jaren veel vrouwen gesproken die hun kindje hebben verloren en dacht dat ik er inmiddels heel goed mee om kon gaan. Er was iets in dit bericht dat me in een fractie van een seconde weer helemaal terugbracht in de meest heftige pijn, het ondraaglijke verdriet dat je voelt als je je kindje verliest. Ik voelde m’n hartslag omhoog gaan, de tranen in mijn ogen branden, druk op mijn keel alsof die werd dichtgeknepen en ik dacht: “Dit kan niet waar zijn… neee…..!!!!”. Dat was de eerste fractie van een seconde. Toen besefte ik dat verzetten geen zin heeft. Dat dit gevoel niet voor niets naar boven komt.
Nu ga ik daar heel anders mee om dan ik jaren geleden altijd deed. Nu erkende ik dit gevoel, ik liet het toe. En ik bedacht dat ik het niet alleen hoefde te doen. De mensen om je heen zijn spiegels. Ze laten je dingen van jezelf zien, waar je mee aan het werk mag. Als je jezelf een cadeautje wilt geven, wees dan eerlijk, erken de pijn en onderzoek wat er zit dat zo hard om aandacht vraagt. Het is mooi als zich iets openbaart, wat er al zat, maar waar je je niet bewust van was. Zo ervaarde ik dit. Het is vooral mooi, omdat als je het ziet je er dan ook wat mee kunt doen.
Als je mij had gevraagd of dit nog een issue was voor me, dan had ik voordat ik dit bericht had ontvangen gezegd van niet. Ik had gezegd dat de herinnering nooit weg gaat en dat ik de pijn kan oproepen als ik wilde, maar ik had niet door in welke heftigheid mijn gevoelens op een diepere laag nog waren. Daar was ik me niet bewust van, totdat ik dit bericht ontving.
Je kwetsbaar opstellen is dapper. En om hulp vragen ook. Ik ben van mening dat kwetsbaar durven zijn een ultiem bewijs is van zelfvertrouwen. Je neemt het risico dat je gekwetst kan worden… Je geeft je bloot en neemt het risico dat je onbegrepen, afgewezen, neergesabeld wordt, maar je doet het toch. Ik luister naar mijn gevoel. Die vertelt me feilloos of ik iemand in vertrouwen kan nemen. Ik weet dat ik op mezelf kan vertrouwen. Wat het me oplevert is enorm. Nu ook weer, want de hulp kwam precies op het juiste moment en in de juiste vorm. Ik heb de pijn kunnen transformeren. Het is niet weg, want ik kan het zo oproepen, maar ik hoef niet in paniek te raken van de heftigheid van de emoties. Sterker nog, ik kan juist door het gevoel op te roepen me heel goed verplaatsen in mijn lieve collega en haar steunen in deze moeilijke tijd. Als ik daar ook maar een beetje in slaag dan help ik mijn collega enmezelf.
“Wees puur en ongecensureerd, ‘gewoon’ helemaal jezelf.”
Ik laat mezelf nu puur en ongecensureerd zien. Natuurlijk denk ik goed na bij wie en wanneer ik me kwetsbaar opstel. Je hoeft ook niet altijd je ziel en zaligheid bloot te geven, maar de andere kant is ook niet nodig. Wat ik in ieder geval niet meer doe, is een masker op zetten. Ik weet dat dit me niet dient. Ik ben wie ik ben, ik ben goed zoals ik ben en ik mag ook kwetsbaar, verdrietig, onzeker of boos zijn. Ik hoef niet perfect te zijn. Ik mag gewoon mens zijn. Dat maakt me benaderbaar, zacht, begripvol, krachtig, vrouwelijk en zoveel meer. Daarom kan ik me verbinden met anderen, met heel mijn hart liefhebben, compassie hebben voor mezelf en dus voor anderen, gevoelens van vreugde, blijdschap en intens geluk toelaten… Ik neem het risico, omdat ik weet dat ik mezelf anders de kans ontneem op deze dingen die het leven zo de moeite waard maken. Ik doe mezelf nooit meer geweld aan door me voor te doen alsof ik alles alleen kan en alleen maar sterk ben.
“Ik ben milder voor anderen, nu ik mild ben voor mezelf.”
Er is een hilarische TEDx Talk over “De kracht van kwetsbaarheid” van Brene Brown. Toen ik die voor het eerst zag, liepen de tranen van het lachen over mijn wangen. Totdat ik heel stil werd en me besefte dat dit ook over mij ging. Dat ik me niet kwetsbaar op durfde te stellen. Het is heel vermakelijk en spot on. Zeker de moeite waard om haar TEDx Talk een keer te kijken.
Heb de moed om je kwetsbaarheid te tonen. Dat is echt een teken van kracht. Ik ben benieuwd naar jouw ervaringen.