“Verbind je met de pijn”, zei mijn vorige coach. “Jouw probleem is dat je alleen naar het licht gaat en je niet wilt verbinden met de pijn. Dit zijn de patronen die je ziek hebben gemaakt.” Pffft, dacht ik dan. Me verbinden met de pijn? Me er nog verder in vastbijten? Alsof dat helpt. Ik ging in de weerstand. Ik werd boos. Mijn coach liet me dan in mijn eigen sop gaar koken totdat ik haar weer toestond om me te helpen. Razend maakte me dat. Hoezo in mijn eigen sop gaarkoken? Hoe durf je? Ik wil me wel met mijn pijn verbinden, als dat helpt, maar ik weet gewoon niet hoe.
Nu weet ik dat ze eigenlijk alleen maar bedoelde dat ik moest voelen! Voel het verdriet, laat het er zijn. Vertraag. Luister. Ga naar binnen. Voel. Zet het niet vast, loop er niet voor weg, ga het niet analyseren, ga het niet meteen oplossen. Gewoon alleen voelen. Dat is stap 1.
Gisteren. Ik word wakker. Het is een stralende dag. Het is prachtig weer en heerlijk warm. Ik sta op en doe mijn ochtendritueel. Normaalgesproken voel ik me daarna springlevend, energiek, opgeladen en in balans. Deze keer niet. Ik voel me ellendig. Mijn hele lichaam vraagt of het gevoel er mag zijn, maar ik wil het wegdrukken. Ik voel intens verdriet. Het verdriet zit in al mijn cellen. Het is één grote harde massa in mijn buik, het is een pijnlijke band om mijn hoofd en een waas voor mijn ogen. Het legt me lam, het schreeuwt om aandacht. En ik…ik verzet me er tegen. Nu even niet. Het is een mooie dag. Laten we lekker aan de slag gaan. Ik ben naarstig op zoek naar een oplossing. Ik ga het analyseren. Ik vlucht uit mijn lichaam en zit alleen maar in mijn hoofd. Ik bedenk wel honderd strategieën om hieruit te komen. Actie, actie, actie… Al mijn oude patronen worden weer van stal gehaald, mijn overlevingsmechanisme wordt getriggerd.
Dit is een grote les die ik mag leren… de moed om te voelen. ‘Om me te verbinden met de pijn.’ Ik geef mezelf toestemming. Ik hoef niets te beslissen, ik hoef niets nuttigs te doen, ik hoeft niet te werken aan mijn bedrijf, ik hoef me alleen maar te richten op het gevoel wat in mijn lichaam zit…
Ondertussen zit het gevoel er nog. Het wordt zwaarder. Het wordt pijnlijker. Watten in mijn hoofd. Ik zie het niet meer helder. En nog dringt de boodschap niet door. Ik weet het wel, maar ik wil het niet weten.
Mijn ‘oude’ ik zou lekker doorgaan me er tegen te verzetten. Ik zou allemaal uitvluchten hebben gezocht. Nog zo’n belangrijke les… de moed om kwetsbaar te zijn. Ik vraag om hulp. Ik bel een vriendin die me altijd heel liefdevol een spiegel voor houdt. Ze zegt hardop wat ik eigenlijk al weet. Nog wel even dat stemmetje: “nee, niet weer rust nemen en vertragen… dat hebben we nu al lang genoeg gedaan.” In gedachten bedank ik het stemmetje en besluit niet te luisteren, maar te doen wat ik te doen heb.
Ik staak het verzet en geef me over… Nog een paar laatste stuiptrekkingen en dan durf ik eindelijk naar binnen te gaan naar mijn gevoel. Uit m’n hoofd en naar mijn hart. Mijn hart zegt het steeds… VOELEN. Je hoeft alleen maar te voelen. Laat de weerstand los. Geef je over. Neem de tijd om je ellendig te voelen. Langzaam rolt er een traan over mijn wang. Zonder erover na te denken laat ik alle verdriet toe. Ik weet nog niet waar het vandaan komt, maar dat geeft niet.
PFFFFFFTTT wat een opluchting. Het besluit om mijn gevoel toe te laten heeft al de helft van het gewicht eraf gehaald. Ik adem diep in en uit. Ik kan weer gronden. Ik voel mezelf langzaam in mijn lichaam zakken. Ik maak contact met mijn hart. Ik luister naar mijn gevoel. Zonder het te analyseren, zonder er wat mee te willen. Ik voel het gewicht afnemen. Ik voel de harde massa in mijn buik zacht worden. Ik zie weer helder. Ik weet weer wat me te doen staat. Wat een ongelofelijke stap.
Fysiek voelt het alsof ik een marathon heb gelopen, maar van binnen voel ik de rust. Ik voel een diepe ontspanning. Het voelt zacht en vredig. Ik weet wat mijn gevoel me kwam vertellen. Emoties zijn de boodschappers van onze ziel. Ze komen ons iets vertellen. Ze sturen ons bij als we de verkeerde richting op gaan.
“The only way out is in…”
Het durven voelen, aankijken van de pijn, het er laten zijn, zacht laten worden en laten smelten. Dat is misschien wel het grootste geschenk wat we ons zelf kunnen geven. Laatst zei een klant tegen me: “Mijn emoties schieten alle kanten op. Ik heb totaal geen controle meer over mijn gedachten. Ik probeer wel positief te denken, maar dat lukt dan gewoon even niet.”
Dat is heel logisch. Er is eerst een gevoel dat om aandacht vraagt. Dat gevoel blijft net zolang terugkomen als nodig is. Een gevoel dat we geen aandacht geven wordt een blokkade. De energie stroomt niet meer. Als je het gevoel blijft wegdrukken, dan manifesteert de blokkade zich in een kwaal en uiteindelijk in een ziekte.
We zitten zo vaak in ons hoofd. Mentaal zijn we zo sterk. Maar we zijn gevoelsmensen. We voelen heel veel. Deze emoties zijn onze boodschappers. Ze verbergen een schat aan wijsheid. Ze vertegenwoordigen ons innerlijk weten. Ze zijn onze sleutel naar onze waarheid. De waarheid van onze ziel.
Ik weet dus precies waar mijn klant tegen aan loopt. Ik weet de stappen die ze mag zetten. Te beginnen met stap 1. VOELEN.
Ik zie de ontzetting op haar gezicht. Ik kan nauwelijks een glimlach onderdrukken. Ik weet dat dit de sleutel is om de deur naar haar toekomstdromen te openen. Maar eerst hebben we nog een paar stappen te zetten. Het wordt een prachtige transformatie, IK VOEL HET!!!
Liefs,
Kiki